Na lang wachten een update
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Karlijn
26 Februari 2007 | Tonga, Nuku'alofa
Malo e lelei ki he pongipongini
Het is een tijdje geleden sinds ik echt wat geschreven heb. Dit vanwege mijn voedselvergiftiging en het feit dat mijn computer kaduuk is (daar schreef ik mijn dagboekstukken op). Wat is er ondertussen allemaal gebeurd. Even denken.
Serveren kava
De vorige keer schreef ik over het serveren van kava Tonga. Het is nu eigenlijk een gewoonte geworden dat ik deze serveer op zondag voor en na de ochtenddienst en op maandagavond tijdens de wekelijkse kavaparty van de kerk. Er komen dan ook mensen van buiten de kerk. De eerste keer op maandag kwam ik binnen en toen waren er 4 kringen van mannen met elk een kavakom. Ik moest bij de grootste groep serveren. Bij mij kwamen ook de gasten zitten. Want een tou’a (de vrouw die de kava serveert, ik dus) van een bepaalde groep moet de gasten serveren. Dus degenen die niet van de kavaclub of kerk zelf zijn. Waren vooral jonge mannen die om mij heen kwamen zitten. Het eerste wat zij natuurlijk vroegen is of ik getrouwd was, daarna waar ik woonden en mijn telefoonnummer. Ben ik blij dat ik geen telefoon heb! Vind het echt leuk en soms ook grappig om te serveren en daarnaast krijg je genoeg mannelijke aandacht en mannen die zeggen dat je zo mooi bent en dergelijke om je te vlijen om je gewild te voelen. Haha Maar het nadeel was wel dat ik niet gewend ben om zo lang in een bepaalde positie te zitten en pijn kreeg in mijn benen. Ik dacht dat ik in kleermakerszit moest zitten. Maar wat niemand had verteld en ik de volgende dag van Lineti moest horen is dat alleen de mannen zo zitten! Blijkbaar moest ik met mijn benen opzij zitten. Leuk dat niemand dat mij verteld heeft. Zo leer ik het nooit. Ik had op een gegeven moment zo’n kramp (dat krijg je ook na 3 ½ uur serveren van kava in kleermakerszit) en dat zagen de jongens. Ze zeiden dat ik mijn benen moest strekken en omdat ik het echt niet meer volhield gedaan. Maar dat kan eigenlijk helemaal niet. Maar omdat ik een palangi ben (buitenlander) is wat meer mogelijk. Het grappige is dat ik nu al meerdere keren voor allerlei avonden en kavafeesten gevraagd ben. Heb gezegd dat ik alleen bij deze kerk serveer op maandag en zondag. Ik vind het best leuk, maar iedere avond wordt toch echt te vermoeiend. Moet immers ook aan de studie. Later kwamen ook nog twee andere tou’a. Ze keken me wel aan van wat doet die daar. Zij krijgen volgens mij betaald, maar ik doe het voor de gemeenschap. Is misschien ook goed om contacten te leggen voor mijn onderzoek. Er was trouwens een jongen die wat toespelingen naar mij maakte. Een oudere man hoorde dat en sloeg hem vervolgens keihard (ja Lieke en Roos ik ben het nog niet verleerd!!, jullie hebben het er goed ingeramd) met zijn stok. Die man is altijd grappen aan het maken en Soni en ik noemen hem Mr. Bean.
School
Via de kerk heb ik een meisje ontmoet Patricia of Sia van 25 jaar die lesgeeft op een school (van de kerk waar wij heen gaan). Ze geeft economie, accounting en wiskunde. Ze wil eigenlijk niet lesgeven omdat ze het niet leuk vind maar het moet van haar vader. Ze heeft accounting gestudeerd en wil in een bedrijf werken, maar die heeft ze nog niet gevonden. Drie avonden in de week volgt ze nog een cursus accounting. Ze vroeg of ik een dagje mee wilde naar school om te zien hoe het daar ging en misschien mensen te vinden voor mijn onderzoek. Ik nam het aanbod meteen aan. Maandag al weer twee weken geleden ben ik meegegaan. Deze school staat er om bekend niet echt goed te zijn en de wat slimmere scholieren gaan hier niet heen. Dus wat ik vertel geldt niet voor alle scholen in Tonga. ’s Ochtends beginnen ze met zijn allen met een gebed en een toespraak van de directeur maar omdat we autopech hadden heb ik dit gemist. Elke klas heeft zijn eigen lokaal en het zijn de docenten die van klas naar klas moeten lopen. Andersom dan in NL. Eerst moest Sia haar eigen mentorklas opzoeken om te kijken of ze er allemaal waren. Het was een klas in de tweede. De kinderen zeiden eerst goedemorgen Sia en toen goedemorgen Karlijn, hoe gaat het? Toen begon Sia te tellen en elke keer als ze een nummer zei reageerde iemand. Ze hadden blijkbaar elk een nummer en zo kon ze checken of iedereen er was. Sommige zeiden niets toen hun nummer genoemd werd, ook al noemde ze die een paar keer. Een paar waren met iets anders bezig. Toen liep ze naar ze toe en werd boos en sloeg ze met een vuist een paar keer hard op de rug!! Ik was echt geschokt. Ik vond Sia heel aardig, maar wat ze nu deed kan toch niet. Later vroeg ik waarom ze hen soms sloeg. Ze zei ik kan niet anders. Ze luisteren en begrijpen anders niet. In Tonga gaat het zo. Ik heb al eerder mensen kinderen zien slaan. Aan de overkant van de straat waar ik woon sloeg een moeder een keer haar zoon met een plank op zijn billen. Soni moest toen lachen. Ik zei dat ik het niet grappig vond. Hij zei dat het in Tonga zo ging en hij stout was geweest. Ik zie de oudere kinderen soms ook de kleinere slaan, ze nemen het dus over. Ik kan het nog steeds niet echt begrijpen, maar ik ben een palangi. Na gecheckt te hebben of ze er allemaal waren gingen Sia en ik weer weg. Ze hoefde de hele dag maar 3 lessen te geven. Een les duurt 50 minuten en ze hebben tot ongeveer 3 uur les met twee pauzes.
We gingen naar de lerarenkamer van de acounting/ economie docenten, de vrouwenkamer (is gescheiden). Daar andere leraren ontmoet. Een daarvan was Bessie, zij gaf aucounting, economie en engels. Zij volgt ook avondcursussen en werkt daarnaast in het weekend op een eilandresort. Ze nodigde me uit om zondag mee te komen. Helaas was ik toen ziek en kon ik niet mee. Ze had allemaal dingen voor mij geregeld, voelde me echt schuldig. Ze heeft ook een potentiele informant voor me die daar ook werkt. Maar we gaan nog een keer. Met haar ben ik naar haar engelse les geweest in de brugklas. Erg laag tempo. De hele les hebben ze gedaan over 10 zinnen opschrijven in hun schrift, waarvan 5 bestonden uit woorden waar een zin van gemaakt moest worden en 5 zinnetjes waren waarvan zij het gat op moesten vullen met een zelf gekozen woord (echt heel simpel). Ik zag dat Bessie op het bord een fout maakte in het engels en als ik haar hoor spreken is het niet het perfecte engels dat mijn leraren spraken. Niveau was een stuk lager. Sia zat in de lerarenkamer de tijd dat ze geen les hoefde te geven. Ze kletsten wat. Toen gingen we naar haar klas wiskunde. Ze heeft een hekel aan wiskunde maar moet als lerares meer vakken geven. Het was haar mentorklas. Toen ze binnenkwam kreeg ze een briefje van een jongen in de handen geduwd. Dit was een lijstje met mensen die volgens hem gekletst hadden en andere foute dingen hadden gedaan voordat zij binnenkwam. Hij was een soort klikspaan. Sia ging al de mensen af en sloeg ze op de rug. Vond dit raar. Ze gaat af op een lijstje dat een leerling maakt. Toen begon de wiskundeles en wat deden ze!! Ze moesten tafels opzeggen!! Van 1 t/m 12 moesten ze kunnen. In de tweede!! Dit kregen wij in groep 5! En ze konden het niet eens. Daarom vond ze het niet leuk te geven. Ze begrepen niets zei ze. Het was wel de klas met het laagste niveau die ze les gaf. De hele les was vol met een paar tafels opschrijven. Ik schrok echt van het niveau. Toen ik in Ecuador op de basisschool in de jungle les gaf waren de oudste al verder dan dat. Maar aan de andere kant kreeg Sia’s klas ook machten en dat kregen wij ook pas in de brugklas. De onderwerpen lopen soms dus wel ongeveer paralel. Heb nog een andere wiskundeklas gevolgd en hier hetzelfde. De laatste les was een accountingklas in de derde. Ben blij dat ik die ook gezien heb, want hier was het niveau gelijk als dat in Nederland. Sia heeft gevraagd of ik les wou geven. Ze hadden een lerarentekort. Het liefst in wiskunden en computerkunde. Ik zei dat ik geen les kon geven en dat die onderwerpen nou niet echt mijn favoriet waren. Ze zei dat kan je best! Niveau is toch laag. Maar ik sla wel een flater als ik wiskunde geef en de tafels zelf bijvoorbeeld niet meer weet. Is namelijk even geleden. Ze wil in ieder geval dat ik haar klas een keer wiskunde geef. Misschien. Verder werkt er een man op de school (de computerman) en die is ook een remigrant. Die kan ik interviewen. Heeft dus wel wat opgeleverd. Oh ja en weet je wat Sia verdient!! 70 euro in twee weken. Dat is echt slecht. Ik verdien 50 euro in de week met 5 uutrjes werken en zij 35 euro met een fulltime baan. En het is niet alsof hier alles goedkoop is, in NL is het eten goedkoper! Sommig voedsel dan. Ik begrijp nu heel goed waarom mensen willen migreren.
Met mijn onderzoek ging het even niet zo goed, vanwege ziekte en het uitvallen van mijn computer. Ik heb twee weken geleden mijn laatste interview gehad. Pas mijn derde. Ik zou er donderdag nog een hebben en dan zou ik ook voor een ander interview een afspraak maken. Maar hij kwam niet opdagen. Moet een nieuwe afspraak maken. Vervelende is dat ik geen telefoon heb. Ga vandaag nogmaals proberen of ik degene die ik nu heb simlock vrij kan maken zodat ik hem kan gebruiken. Ik heb even een lijstje gemaakt met potentiele informanten. Moet nog wel contact met ze opnemen en weet niet of ze allemaal beschikbaar zijn, daarnaast zullen er nog heel wat afvallen. Maar ik ben op een lijstje van 24 gekomen en dat is wel goed, waarvan er drie geinterviewd. Ik moet de mensen blijven bellen en blijven langskomen en misschien levert dat resultaat. Vandaag ga ik weer goed aan de start. Dat was het voor nu. Het is al lang genoeg geworden en ik ben moe van het typen. Tot snel.
Kus Karlijn
Het is een tijdje geleden sinds ik echt wat geschreven heb. Dit vanwege mijn voedselvergiftiging en het feit dat mijn computer kaduuk is (daar schreef ik mijn dagboekstukken op). Wat is er ondertussen allemaal gebeurd. Even denken.
Serveren kava
De vorige keer schreef ik over het serveren van kava Tonga. Het is nu eigenlijk een gewoonte geworden dat ik deze serveer op zondag voor en na de ochtenddienst en op maandagavond tijdens de wekelijkse kavaparty van de kerk. Er komen dan ook mensen van buiten de kerk. De eerste keer op maandag kwam ik binnen en toen waren er 4 kringen van mannen met elk een kavakom. Ik moest bij de grootste groep serveren. Bij mij kwamen ook de gasten zitten. Want een tou’a (de vrouw die de kava serveert, ik dus) van een bepaalde groep moet de gasten serveren. Dus degenen die niet van de kavaclub of kerk zelf zijn. Waren vooral jonge mannen die om mij heen kwamen zitten. Het eerste wat zij natuurlijk vroegen is of ik getrouwd was, daarna waar ik woonden en mijn telefoonnummer. Ben ik blij dat ik geen telefoon heb! Vind het echt leuk en soms ook grappig om te serveren en daarnaast krijg je genoeg mannelijke aandacht en mannen die zeggen dat je zo mooi bent en dergelijke om je te vlijen om je gewild te voelen. Haha Maar het nadeel was wel dat ik niet gewend ben om zo lang in een bepaalde positie te zitten en pijn kreeg in mijn benen. Ik dacht dat ik in kleermakerszit moest zitten. Maar wat niemand had verteld en ik de volgende dag van Lineti moest horen is dat alleen de mannen zo zitten! Blijkbaar moest ik met mijn benen opzij zitten. Leuk dat niemand dat mij verteld heeft. Zo leer ik het nooit. Ik had op een gegeven moment zo’n kramp (dat krijg je ook na 3 ½ uur serveren van kava in kleermakerszit) en dat zagen de jongens. Ze zeiden dat ik mijn benen moest strekken en omdat ik het echt niet meer volhield gedaan. Maar dat kan eigenlijk helemaal niet. Maar omdat ik een palangi ben (buitenlander) is wat meer mogelijk. Het grappige is dat ik nu al meerdere keren voor allerlei avonden en kavafeesten gevraagd ben. Heb gezegd dat ik alleen bij deze kerk serveer op maandag en zondag. Ik vind het best leuk, maar iedere avond wordt toch echt te vermoeiend. Moet immers ook aan de studie. Later kwamen ook nog twee andere tou’a. Ze keken me wel aan van wat doet die daar. Zij krijgen volgens mij betaald, maar ik doe het voor de gemeenschap. Is misschien ook goed om contacten te leggen voor mijn onderzoek. Er was trouwens een jongen die wat toespelingen naar mij maakte. Een oudere man hoorde dat en sloeg hem vervolgens keihard (ja Lieke en Roos ik ben het nog niet verleerd!!, jullie hebben het er goed ingeramd) met zijn stok. Die man is altijd grappen aan het maken en Soni en ik noemen hem Mr. Bean.
School
Via de kerk heb ik een meisje ontmoet Patricia of Sia van 25 jaar die lesgeeft op een school (van de kerk waar wij heen gaan). Ze geeft economie, accounting en wiskunde. Ze wil eigenlijk niet lesgeven omdat ze het niet leuk vind maar het moet van haar vader. Ze heeft accounting gestudeerd en wil in een bedrijf werken, maar die heeft ze nog niet gevonden. Drie avonden in de week volgt ze nog een cursus accounting. Ze vroeg of ik een dagje mee wilde naar school om te zien hoe het daar ging en misschien mensen te vinden voor mijn onderzoek. Ik nam het aanbod meteen aan. Maandag al weer twee weken geleden ben ik meegegaan. Deze school staat er om bekend niet echt goed te zijn en de wat slimmere scholieren gaan hier niet heen. Dus wat ik vertel geldt niet voor alle scholen in Tonga. ’s Ochtends beginnen ze met zijn allen met een gebed en een toespraak van de directeur maar omdat we autopech hadden heb ik dit gemist. Elke klas heeft zijn eigen lokaal en het zijn de docenten die van klas naar klas moeten lopen. Andersom dan in NL. Eerst moest Sia haar eigen mentorklas opzoeken om te kijken of ze er allemaal waren. Het was een klas in de tweede. De kinderen zeiden eerst goedemorgen Sia en toen goedemorgen Karlijn, hoe gaat het? Toen begon Sia te tellen en elke keer als ze een nummer zei reageerde iemand. Ze hadden blijkbaar elk een nummer en zo kon ze checken of iedereen er was. Sommige zeiden niets toen hun nummer genoemd werd, ook al noemde ze die een paar keer. Een paar waren met iets anders bezig. Toen liep ze naar ze toe en werd boos en sloeg ze met een vuist een paar keer hard op de rug!! Ik was echt geschokt. Ik vond Sia heel aardig, maar wat ze nu deed kan toch niet. Later vroeg ik waarom ze hen soms sloeg. Ze zei ik kan niet anders. Ze luisteren en begrijpen anders niet. In Tonga gaat het zo. Ik heb al eerder mensen kinderen zien slaan. Aan de overkant van de straat waar ik woon sloeg een moeder een keer haar zoon met een plank op zijn billen. Soni moest toen lachen. Ik zei dat ik het niet grappig vond. Hij zei dat het in Tonga zo ging en hij stout was geweest. Ik zie de oudere kinderen soms ook de kleinere slaan, ze nemen het dus over. Ik kan het nog steeds niet echt begrijpen, maar ik ben een palangi. Na gecheckt te hebben of ze er allemaal waren gingen Sia en ik weer weg. Ze hoefde de hele dag maar 3 lessen te geven. Een les duurt 50 minuten en ze hebben tot ongeveer 3 uur les met twee pauzes.
We gingen naar de lerarenkamer van de acounting/ economie docenten, de vrouwenkamer (is gescheiden). Daar andere leraren ontmoet. Een daarvan was Bessie, zij gaf aucounting, economie en engels. Zij volgt ook avondcursussen en werkt daarnaast in het weekend op een eilandresort. Ze nodigde me uit om zondag mee te komen. Helaas was ik toen ziek en kon ik niet mee. Ze had allemaal dingen voor mij geregeld, voelde me echt schuldig. Ze heeft ook een potentiele informant voor me die daar ook werkt. Maar we gaan nog een keer. Met haar ben ik naar haar engelse les geweest in de brugklas. Erg laag tempo. De hele les hebben ze gedaan over 10 zinnen opschrijven in hun schrift, waarvan 5 bestonden uit woorden waar een zin van gemaakt moest worden en 5 zinnetjes waren waarvan zij het gat op moesten vullen met een zelf gekozen woord (echt heel simpel). Ik zag dat Bessie op het bord een fout maakte in het engels en als ik haar hoor spreken is het niet het perfecte engels dat mijn leraren spraken. Niveau was een stuk lager. Sia zat in de lerarenkamer de tijd dat ze geen les hoefde te geven. Ze kletsten wat. Toen gingen we naar haar klas wiskunde. Ze heeft een hekel aan wiskunde maar moet als lerares meer vakken geven. Het was haar mentorklas. Toen ze binnenkwam kreeg ze een briefje van een jongen in de handen geduwd. Dit was een lijstje met mensen die volgens hem gekletst hadden en andere foute dingen hadden gedaan voordat zij binnenkwam. Hij was een soort klikspaan. Sia ging al de mensen af en sloeg ze op de rug. Vond dit raar. Ze gaat af op een lijstje dat een leerling maakt. Toen begon de wiskundeles en wat deden ze!! Ze moesten tafels opzeggen!! Van 1 t/m 12 moesten ze kunnen. In de tweede!! Dit kregen wij in groep 5! En ze konden het niet eens. Daarom vond ze het niet leuk te geven. Ze begrepen niets zei ze. Het was wel de klas met het laagste niveau die ze les gaf. De hele les was vol met een paar tafels opschrijven. Ik schrok echt van het niveau. Toen ik in Ecuador op de basisschool in de jungle les gaf waren de oudste al verder dan dat. Maar aan de andere kant kreeg Sia’s klas ook machten en dat kregen wij ook pas in de brugklas. De onderwerpen lopen soms dus wel ongeveer paralel. Heb nog een andere wiskundeklas gevolgd en hier hetzelfde. De laatste les was een accountingklas in de derde. Ben blij dat ik die ook gezien heb, want hier was het niveau gelijk als dat in Nederland. Sia heeft gevraagd of ik les wou geven. Ze hadden een lerarentekort. Het liefst in wiskunden en computerkunde. Ik zei dat ik geen les kon geven en dat die onderwerpen nou niet echt mijn favoriet waren. Ze zei dat kan je best! Niveau is toch laag. Maar ik sla wel een flater als ik wiskunde geef en de tafels zelf bijvoorbeeld niet meer weet. Is namelijk even geleden. Ze wil in ieder geval dat ik haar klas een keer wiskunde geef. Misschien. Verder werkt er een man op de school (de computerman) en die is ook een remigrant. Die kan ik interviewen. Heeft dus wel wat opgeleverd. Oh ja en weet je wat Sia verdient!! 70 euro in twee weken. Dat is echt slecht. Ik verdien 50 euro in de week met 5 uutrjes werken en zij 35 euro met een fulltime baan. En het is niet alsof hier alles goedkoop is, in NL is het eten goedkoper! Sommig voedsel dan. Ik begrijp nu heel goed waarom mensen willen migreren.
Met mijn onderzoek ging het even niet zo goed, vanwege ziekte en het uitvallen van mijn computer. Ik heb twee weken geleden mijn laatste interview gehad. Pas mijn derde. Ik zou er donderdag nog een hebben en dan zou ik ook voor een ander interview een afspraak maken. Maar hij kwam niet opdagen. Moet een nieuwe afspraak maken. Vervelende is dat ik geen telefoon heb. Ga vandaag nogmaals proberen of ik degene die ik nu heb simlock vrij kan maken zodat ik hem kan gebruiken. Ik heb even een lijstje gemaakt met potentiele informanten. Moet nog wel contact met ze opnemen en weet niet of ze allemaal beschikbaar zijn, daarnaast zullen er nog heel wat afvallen. Maar ik ben op een lijstje van 24 gekomen en dat is wel goed, waarvan er drie geinterviewd. Ik moet de mensen blijven bellen en blijven langskomen en misschien levert dat resultaat. Vandaag ga ik weer goed aan de start. Dat was het voor nu. Het is al lang genoeg geworden en ik ben moe van het typen. Tot snel.
Kus Karlijn
-
26 Februari 2007 - 00:55
Jolien:
Hi Karlijn,
Jammer dat skypen niet gelukt is. maar we kunnen het gewoon bij mailen houden hoor! dat werkt ook prima! Goed dat je zal zo veel protentiele kandidaten hebt en zo veel mee krijgt van de cultuur. de scholen zijn wel schokkend hoor! ook hier is het onderwijs slecht. op de basisschool doen ze vaak niets anders dan liedjes zingen. slaan heb ik nog niet gezien, maar dat doen ze vast ook. Ook ouders doen dat bij kinderen, alleen niet zo veel geloof ik. Hier negeren ze de kinderen ook veel wat ook niet goed is. Ik ben blij dat het goed met je gaat en maar je niet dik over die hoeveelehid intervies, daar gaat het niet om. zo lang je het idee hebt dat je in ieder geval een beetje meer te weten komt heb je de job goed gedaan. Ik hoop deze week te gaan interviewen met high school drop outs, maar dat zal wel lastig worden denk ik zo. Ik heb denk ik een tolk nodig en ik weet niet hoe dat werken zal. Ik hoop snel wat meer van de cultuur mee te krijgen. Heb tot nu toe vooral veel amerikaanse contacten want de Chuukese mensen nodigen je eigenlijk niet snel uit. Dat veranderd hopelijk als ik een gastgezin krijg. ik wil ook wat toeristische dingen gaan doen, maar dat is lastig dus daar heb ik amerikaanse hulp voor nodig of moet naar een van de hotels gaan, maar dan moet ik dik betalen.
we mailen snel weer, goed om van je te horen!
dikke kus Jolien -
26 Februari 2007 - 01:58
Dorien:
Hee Karlijn, fijn weer iets van je te horen. Ben blij dat je je weer wat beter voelt, dan komt het ook wel goed met de interviews! Erg van die scholen zeg, dat is hier wel anders. Nou ik wens je weer heel veel plezier en succes bij alles! Komt helemaal goed! Veel liefs Dorien -
26 Februari 2007 - 10:35
Meike:
Hey Karlijn,
Fijn dat je weer opgeknapt bent! En weer allemaal leuke verhalen... Dat lesgeven lijkt me wel een leuke manier om nog meer over hun cultuur en gebruiken te weten te komen. En misschien leuk omdat er wat meer jonge mensen rondlopen?
Maar zo te horen zit het met de aandacht van de mannen ook wel goed, wel lachen als je met een dikke Tongaan naar huis komt ;)
Groetjes! -
26 Februari 2007 - 11:40
Marieke:
heej karly,
goed om weer wat van je te horen. Lijkt me moeilijk om niet meteen heel hard te gaan oordelen als je al die arme kindertjes met planken/vuisten/stokken gemept ziet worden, das nog es een oefening in antropologisch a-etnocentrisme...Het klinkt wel alsof je veel contacten maakt en je niet meer verveelt en niets te doen hebt (zo'n indruk kreeg ik in het begin een beetje, maar dat kan ook wel helemaal niet kloppen). En ook tof dat je zoveel mannelijke aandacht krijgt, geniet ervan, hier in nl zijn de mannen natuurlijk maar schuchtere koele kerels vergeleken met de buitenlandse man....:)
Tot snel! Veel liefs,
Marieke -
26 Februari 2007 - 14:39
Bob:
He Karlijn,
zoals je al begrepen hebt van Annika zijn we weer veilig terug van een leuke vakantie.
Naast de leuke dingen heb je ook best veel pech he! Gelukkig maar dat je wel weer beter bent, want dat is toch wel het belangrijkste. Jammer dat de interviews zo slecht gaan, maar misschien dat je nu je meer contacten legt wat snelle/meer geschikte personen gaat tegen komen.
Ben benieuwd wat je van de kava vind. Horen het wel van je.
Groetjes bob -
26 Februari 2007 - 18:19
Magdalena En Pia:
Hallo Karlijn,
veel nieuws van jou, zeg! Succes met de interviews. Kun je nog alles klaarkrijgen, denk je? Pia heeft nu een elektrische rolstoel in huis. Ze oefent vaak maar het valt niet mee want ze moet met een klein bolletje de stoel laten draaien en de wielen staan vaak net de andere kant uit. Gelukkig is ze heel dapper en doet haar best! Volgende keer laat ik horen of het opschiet met rijden!!! Groeten van ons beiden -
26 Februari 2007 - 20:16
Geert:
He Karlijn, leuk joh, die mannelijke aandacht. Maar Marieke, is het echt zo erg met de mannen hier? Moet je voor echte mannen aan de andere kant van de grens zijn? Dit vind ik toch wel vervelend om te horen. Maar je hebt wel gelijk dat alle leuke Nederlandse meiden opeens vertrekken naar het buitenland, mijn Lisette incluis. Ik mag toch hopen met al mijn harten en nieren dat dit geen slecht teken is. -
27 Februari 2007 - 13:21
Anne:
Hi Karijn,
wou even zeggen dat de kamer prima bevalt:) Wel erg donker alleen..moet ik nog wel even aan wennen maar wat erg van die scholen daar:S Ik wens je nog heel veel plezier daar!! Groetjes Anne -
28 Februari 2007 - 10:33
Marrit(vd Studie):
hee meis
klinkt al een stuk positiever zo! Enne ben je al een beetje ge-integreerd? Suc6 ermee!
ps. Geert, wat marieke schrijft over mannen is absoluut waar;)) -
01 Maart 2007 - 09:51
Anke:
Eey Notorious!
Kom op een beetje pit hé! Je bent al bijna halverwege dus vanaf nu gaan we knallen. Je bent gewoon een diesel. De eerste helft 3 interviews en de 2de helft 23! Kom op, je kunt t! Ik heb alle vertrouwen van de wereld in je!
En trouwens als t niet lukt kun je nog altijd kava-schenker van beroep worden.... potverdikkie, dan bij jij de eerste antropologe die al een baan heeft voordat ze überhaupt afgestudeerd is!
Liefs kus Anke
ps. geert, ik ben t volkomen oneens met MK en Marrit. Ik ben dol op Nl's nuchtere mannen die niet na een half uur al van je houden! Maar goed ik ben dan ook dol op boerenkool. AvdH: 'Mmh boerenkool, net als thuis.' (Vox, 2003)
-
05 Maart 2007 - 15:42
Annika:
Nou, zo lang wachten was het niet. Het is langer wachten op een antwoord van mij (schaam, schaam.. maar ik had hem al wel gelezen hoor;)). Ik heb het weer erg druk nadat ik terug ben uit Mexico. Gelijk allemaal diensten en zo, maar wel leuk allemaal (ik heb nl chirurgie). Ik heb zelfs vorige week 4 operaties helemaal zelf gedaan!!:) Wel sterilisaties/castraties ,maar toch helemaal alleen. En hoe gaat het nu met de interviews? Heb je er al wat meer verzameld? Want hoeveel moet je er eigenlijk hebben? De tijd dringt op een gegeven moment ook wel natuurlijk. Ik wacht vol spanning je volgende 'avondtuur' af :) Tot horens en houd je taai!! xxx Annika -
06 Maart 2007 - 09:43
Judit (Altena):
Hoi Karlijn,
Wat een leuke verhalen allemaal! Toch ben ik niet echt jaloers: beetje ziek in je bed liggen, mannen van je afslaan en geen interviews houden :s, het lijkt me echt behoorlijk zwaar!
trouwens: van de week stond in de krant dat Tonga het hoogste percentage mensen met overgewicht kent (bijna 95%!!). zie je dat veel daar? Het schijnt te komen doordat mensen veel meer fastfood eten in plaats van de vis en taro. een gewaarschuwd mens telt voor twee: denk om je mooie figuur!!
heel veel groetjes uit Nederland (vergeet je niet te stemmen voor de provinciale staten? :p)
Judit -
13 Maart 2007 - 19:54
Thea:
Jij kunt goed schrijven zeg. Ik lees steeds met veel plezier alle verhalen .
Vreemd he dat slaan alsof het normaal is, wat daar ook zo is.Zou je hier niet moeten doen. Leuk de verhalen over schenken in de kerk,ik vind het geweldig. Wat is ziek zijn ver weg trouwens naar he? brr, tot het volgende verhaal, heel veel liefs,
Thea(je weet wel, je tante)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
