Na lang wachten een update

Malo e lelei ki he pongipongini

Het is een tijdje geleden sinds ik echt wat geschreven heb. Dit vanwege mijn voedselvergiftiging en het feit dat mijn computer kaduuk is (daar schreef ik mijn dagboekstukken op). Wat is er ondertussen allemaal gebeurd. Even denken.

Serveren kava
De vorige keer schreef ik over het serveren van kava Tonga. Het is nu eigenlijk een gewoonte geworden dat ik deze serveer op zondag voor en na de ochtenddienst en op maandagavond tijdens de wekelijkse kavaparty van de kerk. Er komen dan ook mensen van buiten de kerk. De eerste keer op maandag kwam ik binnen en toen waren er 4 kringen van mannen met elk een kavakom. Ik moest bij de grootste groep serveren. Bij mij kwamen ook de gasten zitten. Want een tou’a (de vrouw die de kava serveert, ik dus) van een bepaalde groep moet de gasten serveren. Dus degenen die niet van de kavaclub of kerk zelf zijn. Waren vooral jonge mannen die om mij heen kwamen zitten. Het eerste wat zij natuurlijk vroegen is of ik getrouwd was, daarna waar ik woonden en mijn telefoonnummer. Ben ik blij dat ik geen telefoon heb! Vind het echt leuk en soms ook grappig om te serveren en daarnaast krijg je genoeg mannelijke aandacht en mannen die zeggen dat je zo mooi bent en dergelijke om je te vlijen om je gewild te voelen. Haha Maar het nadeel was wel dat ik niet gewend ben om zo lang in een bepaalde positie te zitten en pijn kreeg in mijn benen. Ik dacht dat ik in kleermakerszit moest zitten. Maar wat niemand had verteld en ik de volgende dag van Lineti moest horen is dat alleen de mannen zo zitten! Blijkbaar moest ik met mijn benen opzij zitten. Leuk dat niemand dat mij verteld heeft. Zo leer ik het nooit. Ik had op een gegeven moment zo’n kramp (dat krijg je ook na 3 ½ uur serveren van kava in kleermakerszit) en dat zagen de jongens. Ze zeiden dat ik mijn benen moest strekken en omdat ik het echt niet meer volhield gedaan. Maar dat kan eigenlijk helemaal niet. Maar omdat ik een palangi ben (buitenlander) is wat meer mogelijk. Het grappige is dat ik nu al meerdere keren voor allerlei avonden en kavafeesten gevraagd ben. Heb gezegd dat ik alleen bij deze kerk serveer op maandag en zondag. Ik vind het best leuk, maar iedere avond wordt toch echt te vermoeiend. Moet immers ook aan de studie. Later kwamen ook nog twee andere tou’a. Ze keken me wel aan van wat doet die daar. Zij krijgen volgens mij betaald, maar ik doe het voor de gemeenschap. Is misschien ook goed om contacten te leggen voor mijn onderzoek. Er was trouwens een jongen die wat toespelingen naar mij maakte. Een oudere man hoorde dat en sloeg hem vervolgens keihard (ja Lieke en Roos ik ben het nog niet verleerd!!, jullie hebben het er goed ingeramd) met zijn stok. Die man is altijd grappen aan het maken en Soni en ik noemen hem Mr. Bean.

School
Via de kerk heb ik een meisje ontmoet Patricia of Sia van 25 jaar die lesgeeft op een school (van de kerk waar wij heen gaan). Ze geeft economie, accounting en wiskunde. Ze wil eigenlijk niet lesgeven omdat ze het niet leuk vind maar het moet van haar vader. Ze heeft accounting gestudeerd en wil in een bedrijf werken, maar die heeft ze nog niet gevonden. Drie avonden in de week volgt ze nog een cursus accounting. Ze vroeg of ik een dagje mee wilde naar school om te zien hoe het daar ging en misschien mensen te vinden voor mijn onderzoek. Ik nam het aanbod meteen aan. Maandag al weer twee weken geleden ben ik meegegaan. Deze school staat er om bekend niet echt goed te zijn en de wat slimmere scholieren gaan hier niet heen. Dus wat ik vertel geldt niet voor alle scholen in Tonga. ’s Ochtends beginnen ze met zijn allen met een gebed en een toespraak van de directeur maar omdat we autopech hadden heb ik dit gemist. Elke klas heeft zijn eigen lokaal en het zijn de docenten die van klas naar klas moeten lopen. Andersom dan in NL. Eerst moest Sia haar eigen mentorklas opzoeken om te kijken of ze er allemaal waren. Het was een klas in de tweede. De kinderen zeiden eerst goedemorgen Sia en toen goedemorgen Karlijn, hoe gaat het? Toen begon Sia te tellen en elke keer als ze een nummer zei reageerde iemand. Ze hadden blijkbaar elk een nummer en zo kon ze checken of iedereen er was. Sommige zeiden niets toen hun nummer genoemd werd, ook al noemde ze die een paar keer. Een paar waren met iets anders bezig. Toen liep ze naar ze toe en werd boos en sloeg ze met een vuist een paar keer hard op de rug!! Ik was echt geschokt. Ik vond Sia heel aardig, maar wat ze nu deed kan toch niet. Later vroeg ik waarom ze hen soms sloeg. Ze zei ik kan niet anders. Ze luisteren en begrijpen anders niet. In Tonga gaat het zo. Ik heb al eerder mensen kinderen zien slaan. Aan de overkant van de straat waar ik woon sloeg een moeder een keer haar zoon met een plank op zijn billen. Soni moest toen lachen. Ik zei dat ik het niet grappig vond. Hij zei dat het in Tonga zo ging en hij stout was geweest. Ik zie de oudere kinderen soms ook de kleinere slaan, ze nemen het dus over. Ik kan het nog steeds niet echt begrijpen, maar ik ben een palangi. Na gecheckt te hebben of ze er allemaal waren gingen Sia en ik weer weg. Ze hoefde de hele dag maar 3 lessen te geven. Een les duurt 50 minuten en ze hebben tot ongeveer 3 uur les met twee pauzes.

We gingen naar de lerarenkamer van de acounting/ economie docenten, de vrouwenkamer (is gescheiden). Daar andere leraren ontmoet. Een daarvan was Bessie, zij gaf aucounting, economie en engels. Zij volgt ook avondcursussen en werkt daarnaast in het weekend op een eilandresort. Ze nodigde me uit om zondag mee te komen. Helaas was ik toen ziek en kon ik niet mee. Ze had allemaal dingen voor mij geregeld, voelde me echt schuldig. Ze heeft ook een potentiele informant voor me die daar ook werkt. Maar we gaan nog een keer. Met haar ben ik naar haar engelse les geweest in de brugklas. Erg laag tempo. De hele les hebben ze gedaan over 10 zinnen opschrijven in hun schrift, waarvan 5 bestonden uit woorden waar een zin van gemaakt moest worden en 5 zinnetjes waren waarvan zij het gat op moesten vullen met een zelf gekozen woord (echt heel simpel). Ik zag dat Bessie op het bord een fout maakte in het engels en als ik haar hoor spreken is het niet het perfecte engels dat mijn leraren spraken. Niveau was een stuk lager. Sia zat in de lerarenkamer de tijd dat ze geen les hoefde te geven. Ze kletsten wat. Toen gingen we naar haar klas wiskunde. Ze heeft een hekel aan wiskunde maar moet als lerares meer vakken geven. Het was haar mentorklas. Toen ze binnenkwam kreeg ze een briefje van een jongen in de handen geduwd. Dit was een lijstje met mensen die volgens hem gekletst hadden en andere foute dingen hadden gedaan voordat zij binnenkwam. Hij was een soort klikspaan. Sia ging al de mensen af en sloeg ze op de rug. Vond dit raar. Ze gaat af op een lijstje dat een leerling maakt. Toen begon de wiskundeles en wat deden ze!! Ze moesten tafels opzeggen!! Van 1 t/m 12 moesten ze kunnen. In de tweede!! Dit kregen wij in groep 5! En ze konden het niet eens. Daarom vond ze het niet leuk te geven. Ze begrepen niets zei ze. Het was wel de klas met het laagste niveau die ze les gaf. De hele les was vol met een paar tafels opschrijven. Ik schrok echt van het niveau. Toen ik in Ecuador op de basisschool in de jungle les gaf waren de oudste al verder dan dat. Maar aan de andere kant kreeg Sia’s klas ook machten en dat kregen wij ook pas in de brugklas. De onderwerpen lopen soms dus wel ongeveer paralel. Heb nog een andere wiskundeklas gevolgd en hier hetzelfde. De laatste les was een accountingklas in de derde. Ben blij dat ik die ook gezien heb, want hier was het niveau gelijk als dat in Nederland. Sia heeft gevraagd of ik les wou geven. Ze hadden een lerarentekort. Het liefst in wiskunden en computerkunde. Ik zei dat ik geen les kon geven en dat die onderwerpen nou niet echt mijn favoriet waren. Ze zei dat kan je best! Niveau is toch laag. Maar ik sla wel een flater als ik wiskunde geef en de tafels zelf bijvoorbeeld niet meer weet. Is namelijk even geleden. Ze wil in ieder geval dat ik haar klas een keer wiskunde geef. Misschien. Verder werkt er een man op de school (de computerman) en die is ook een remigrant. Die kan ik interviewen. Heeft dus wel wat opgeleverd. Oh ja en weet je wat Sia verdient!! 70 euro in twee weken. Dat is echt slecht. Ik verdien 50 euro in de week met 5 uutrjes werken en zij 35 euro met een fulltime baan. En het is niet alsof hier alles goedkoop is, in NL is het eten goedkoper! Sommig voedsel dan. Ik begrijp nu heel goed waarom mensen willen migreren.

Met mijn onderzoek ging het even niet zo goed, vanwege ziekte en het uitvallen van mijn computer. Ik heb twee weken geleden mijn laatste interview gehad. Pas mijn derde. Ik zou er donderdag nog een hebben en dan zou ik ook voor een ander interview een afspraak maken. Maar hij kwam niet opdagen. Moet een nieuwe afspraak maken. Vervelende is dat ik geen telefoon heb. Ga vandaag nogmaals proberen of ik degene die ik nu heb simlock vrij kan maken zodat ik hem kan gebruiken. Ik heb even een lijstje gemaakt met potentiele informanten. Moet nog wel contact met ze opnemen en weet niet of ze allemaal beschikbaar zijn, daarnaast zullen er nog heel wat afvallen. Maar ik ben op een lijstje van 24 gekomen en dat is wel goed, waarvan er drie geinterviewd. Ik moet de mensen blijven bellen en blijven langskomen en misschien levert dat resultaat. Vandaag ga ik weer goed aan de start. Dat was het voor nu. Het is al lang genoeg geworden en ik ben moe van het typen. Tot snel.

Kus Karlijn