week 2

Malo e lelei ki he pongipongini (goede morgen, voor jullie althans),

Ik begin al, zoals ik in het vorige berichtje al zei, een beetje te wennen aan het leven hier. Maar ik moet oppassen. Ik moet niet teveel het Tongaanse leventje over gaan nemen anders komt er niets van mijn onderzoek! Vandaag zijn de scholen weer begonnen en dus heb ik besloten ook echt te gaan beginnen. En daarnaast gaat Malia en de familie van Malia die nu ook in het huis verblijft vandaag en overmorgen weg naar huis in Nieuw-Zeeland en Australië. Vorige week maar een paar dingentjes voor mijn onderzoek gedaan. Ik heb mijn interviewguide helemaal afgemaakt en in het engels vertaald en daarnaast heb ik op één A-4tje een uitleg gegeven in het engels van mijn onderzoek mochten informanten dat op voorhand willen. Nu moet ik informanten gaan zoeken en interviewen. Maar daar maak ik mij geen zorgen over. Malia heeft al namen van 15 potentiële informanten opgeschreven. Het enige is dat ik met ze in contact moet zien te komen en ze moet vinden. Ik ben al langs een echtpaar geweest en die mocht ik interviewen. Ik moet alleen nog een afspraak maken. Ik ga vanavond maar even langs. Ze gaan overdag naar hun plantage. Verder kan ik nog de ouders van de nicht van Malia die hier nu ook is (woont in de buurt van San Fransisco) interviewen. Die moet ik ook nog bellen. Daarnaast heb ik nog de broer van Henny en hij kent ook nog mensen bij de Nieuw Zeelandse immigratie die remigrant zijn. Verder heeft Kupa (neefje van Malia) ook nog vrienden zei hij en daar zou hij me mee naar toe nemen. En er zijn nog drie informanten die in een duur hotel werken die remigrant zijn. Ik moet daar dus ook heen gaan. Hoop dat ze me er daar in laten. Al met al gaat het vinden met informanten voorspoedig. Het enige is dat ze nog al druk zijn (ja, toch dus). En het vervelende is dat ik geen telefoon heb en ze dus niet met mij in contact kunnen komen en dat ik ze niet kan bellen. Misschien kan ik wel een telefoon lenen om op te bellen, maar ze kunnen mij dan niet terugbellen. Is lastig.

Vorige week eigenlijk vooral gerelaxt. Maar heb wel mijn visum alvast verlengt. Was echt duur. Ik moest 173 Tongaanse dollars betalen (volgens de lonely planet is 1 euro 2,47 Tongaanse dollars. Ik weet niet of dat nog steeds zo is in verband met de rellen in november en het boek een jaar oud is). Met het visum verlengen ben ik in aanraking gekomen met een soort van Tongaanse corruptie. Ik moest mijn visum verlengen bij het immigratiebureau en moest heel lang wachten totdat het allemaal geregeld was. Sione (broer van Malia) was mee omdat hij toevallig ook daar wat moest regelen. Hij moest een paspoort ophalen van één van zijn kinderen. Het duurde allemaal echt heel lang en werd steeds drukker. Daarnaast moest Sione ’s middags terugkomen omdat ze paspoorten alleen ’s middags afgaven. Daar had hij geen zin in. Toen zag hij een neef van hem die chauffeur was van volgens mij een minister. Ze praten even en de neef ging even weg en waar kwam hij mee terug? Het paspoort van Sione. Sione vroeg toen of ik mijn naam even wilde opschrijven op een papiertje en dat gaf hij aan zijn neef. Geen seconde later kreeg ik mijn paspoort en visum. Erg hé! En ik heb meegewerkt aan deze vorm van corruptie.

Ik heb ook voor het eerst rugby gespeeld. Begreep het eerst nog niet helemaal. Wat wij hebben gespeeld is touch nog wat. De bedoeling is dat je met jouw team de bal aan de andere kant krijgt en daar de grond raakt met de bal, dan heb je een punt. Je kunt rennen en de bal overgooien naar je medespeler om langs de leden van het andere team te komen. Als je getikt wordt moet je de bal naar een medespeler gooien en die mag niet voor je staan maar die moet achter je staan. Ben nog niet zo goed. Vooral niet in de bal schoppen wat je ook soms moet doen.

Zaterdag was er een BBQ ter ere van het dochtertje van Malia Francis die één is geworden en ter ere van de verjaardag van het nichtje Ivy die 15 is geworden. Was heel anders dan in Nederland. Er was echt heel veel eten en vlees. Maar dit werd van te voren bereidt in plaats van op het feest zelf zoals in Nederland. Het eten was dus koud toen het uiteindelijk gegeten werd. Er waren drie dozen vol met vlees en er was ook nog een varken geslacht en geroosterd. Daarnaast waren er zoete aardappel, taro, vis in tarobladeren en er was één salade van komkommer en tomaat. Ik heb die salade vooral gegeten om aan mijn groentes te komen, want die eten ze hier inderdaad bijna niet. Verder is het gebruikelijk dat de mensen die het eten bereidt hebben pas eten als iedereen gegeten heeft en de restjes dus krijgen en eet iedereen met zijn vingers. Ook anders dan bij ons. En ten derde kan iedereen eten meenemen na afloop, soort doggybag idee. Dit gebeurt ook allemaal op kerkfeesten waar ik gister ook heen ben gegaan, dan bedoel ik niet het BBQ’en maar de gebruiken.

Ik zou naar de kerk gaan met Sony (broer van Malia waar bij ik in huis woon). Maar die had veel gedronken op het feest en was niet wakker. Ik ben toen maar met de meiden (dochters en nichtjes Malia) gegaan naar hun kerk. Dezelfde als vorige week. Op de terugweg kwamen we langs Sony zijn kerk en daar stond hij. Toen vroeg hij of ik mee wilde naar zijn kerkfeest en dat heb ik gedaan. Was weer ontzettend veel eten in allemaal plastic bakjes. Dit keer nog meer dan de vorige zondag bij de andere kerk. En er was ook taart en ijs. Maar het was 11.45 en dan kan ik nog steeds niet veel eten. Voor hun is dit geen probleem. Ze eten dan al alsof het avondeten is met varken, vis en weet ik het allemaal nog meer. Ik heb maar vooral fruit gegeten. Ik begrijp trouwens nog steeds niet wat het verschil is tussen de kerk van Sony en die van de meiden. Lijkt allemaal hetzelfde en ze weten zelf het verschil ook niet. Wat ook grappig is, is dat wanneer je naar de dienst luistert in de ene kerk je de andere kerk ook kan horen. Ze zijn zo dicht op elkaar gebouwd! Dus dan wordt er gepreekt in de kerk waar jij zit, maar hoor je ze zingen in de andere kerk. Het gaat gewoon door elkaar.

Dit heb ik allemaal gisteren geschreven. Ik wilde het toen op mijn site zetten, maar het internetcafé was dicht. Ik ben er twee keer in de hitte heen gelopen, maar tevergeefs. Op de deur staat maandag t/m zaterdag van 10 tot 10 en ik heb het voor de zekerheid nog aan de eigenaar gevraagd. Maar alles gaat hier Tongan time dus je moet er niet vanuit gaan. Gisteren (dus maandag) afscheid genomen van Malia, Francis en Nana (dochters Malia). Nana en Malia gingen terug naar Nieuw Zeeland en Francis ging voor een week naar de ouders van haar vader en gaat volgende week naar Nieuw Zeeland. Nu sta ik er dus alleen voor en kan Malia me niet meer helpen. Maar vooralsnog gaat het voorspoedig. Ik heb namelijk gisteren een afspraak gemaakt voor mijn eerste interview. Vandaag om 19:00 ga ik die afnemen als het goed is. Spannend!! Hoop dat alles goed gaat. Verder heb ik gisteren mijn was gedaan op de oude manier, dus met de hand in een teil water. Ik had na afloop een hoofd als een tomaat want het was zeer heet. Heb ik ten minste iets aan beweging gedaan, want ik zit of lig veel en naast het af en toe lopen naar het internetcafé doe ik niet veel aan beweging. Niet dat het wassen van kleren nou een goede oefening is, maar ja is toch iets. Toch ben ik nog niet zo dik als een Tongaan, want ik doe nog niet helemaal mee met de eetfestijnen en omdat het zo heet is heb ik niet zoveel honger. Val nu eerder af dan dat ik aankom. Maar krijg wel vet eten binnen, want ze eten echt alles van het varken vooral het vet. Dus misschien als ik terugkom in Nederland zie ik er toch uit als een Tongaan.

Nou dit was het weer voor nu. Ik heb volgens mij al genoeg geschreven. Ik zal proberen foto's erop te zetten. Maar weet niet of dat gaat lukken. Het internet en de computers zijn heel traag

Kus Karlijn