Eindelijk bericht

Malo e lelei!!!,

Ik ben eindelijk op plaats van bestemming na twee dagen reizen. Was echt vermoeiend! Zit nu in Sopu een klein dorp vlak bij de hoofdstad bij de familie Talakai. Ben eerst naar LA gevlogen maar in het vliegtuig niet veel geslapen. We hadden wel een klein uurtje vertraging. Daarna moesten we de douane door. Was echt een niet normaal lange rij! Ik heb totaal meer dan anderhalf uur gewacht voordat ik aan de beurt was. Het stomme was dat toen ik 15 mensen verwijderd was van de balie opeens 2 van de 3 medewerkers pauze gingen houden of er in ieder geval mee stopten. Toen lieten ze ons alleen. Opeens ging de enig overgebleven douanier ook weg. Stonden wij daar. Maar gelukkig kwam hij na 5 minuten terug, maar was lekker chagarijnig. Hij had er duidelijk geen zin meer in. Nou ik was ook chagarijnig aan het worden. Ik was doodop en wilde gewoon ergens rustig zitten of zo. Het was voor mij midden in de nacht en ik had geen slaap gehad. Toen ik eindelijk langs de douane was moest ik nog mijn koffers pakken en weer zelf gaan inleveren. Maar het was niet duidelijk waar. Heb het wel gevonden en toen moest ik mijzelf weer inchecken, maar wist ook niet waar. Er was niemand zoals ze wel op Schiphol zeiden die tranfers konden helpen. Heb uiteindelijk de Air New Zealandbalie gevonden. Maar het was niet één speciaal voor transfers. Gewoon een gewone. Daar waren ze eindelijk wel aardig. Toen weer door bagagecontrole en paspoortcontrole. En na 3 uur of zo nadat ik hoorde aan te komen was ik eindelijk bij de gate waar ik hoorde te zijn. Daar geprobeerd te mailen en zo, maar toen ik er één dollar in had gestopt deed hij het helemaal niet. Weg dollar. Toen heb ik nog geprobeerd te bellen naar Malia, maar de telefooncel pakte mijn creditcard niet en ik had niet genoeg muntjes, dus schoot allemaal niet echt op.

Was wel een aardig Amerikaans ouder koppel met wie ik aan de praat raakte. Zij gingen naar Nieuw Zeeland op vakantie. Ze woonden in een RV ( een camper) en waren altijd op weg. Wel interessant misschien als ik ooit nog ander onderzoek wil gaan doen. Omdat ik zo moe was ook een beetje geprobeerd te slapen op de stoelen in de wachtruimte. Wel grappig zag wel dat ik naar Tonga ging. Kwamen steeds meer wat gezettere mensen overal zitten. In het vliegtuig zat ik ook naast een erg grote Tongaanse man. Was wel een beetje vervelend omdat hij zoveel ruimte innam en mijn ruimte daardoor beperkt werd. Heb wel in dit vliegtuig nog wat geslapen. Tussenstop gehad in Apia (Samoa) en daar kwam een man naar mij toe die vroeg of ik Nederlandse was. Ik: “ Ja, hoezo?” Toen vroeg hij of ik Malia kende. Deze man, Henry genaamd, woonde in Groningen en had dezelfde reis ondernomen, zonder dat ik het wist. Hij zei dat Malia had gezegd dat ik in hetzelfde vliegtuig zou zitten. Nou had ik iemand die mij Malia kon helpen vinden omdat hij haar kende en ik niet.

Aangekomen op Tonga ben ik door Malia met een taxi afgehaald. Het is hier erg warm en overal lopen varkens, kippen en honden rond. Wel heel mooi groen. Dat komt ook van de tropische buien die soms overwaaien. Toen ik aankwam bij haar ouderlijk huis in Sopu zei ze dat ik maar moest gaan slapen en rusten. Zij ging weg en ik had het hele huis voor mijzelf. Ik heb wat geslapen en wat in mijn dagboek geschreven. Werd wel door twee nichtjes van Malia de hele tijd gestalkt. Ze sprongen de hele tijd voor mijn raam op en neer en vroegen om een dollar en een lollypop. Ik zei dat ik niks had. Toen de broer van Malia thuiskwam die hier woont werd hij heel boos op de kinderen en zei dat ze weg moesten gaan. Hij zei dat ik ze de volgende keer weg moest sturen. Malia was toen ze terugkwam ook heel boos op de kinderen. Ik vond het niet heel erg dat ze er waren, ten minste toen ik eindelijk wat gerust had. Want zij brachten me wat gezelschap toen niemand er was. En ik kon ook niet weg bij het huis omdat ik de sleutel niet had en überhaupt hier de weg niet weet.

Ben vroeg naar bed gegaan. Malia en broer gingen beiden ’s avonds weg. Malia is niet meer thuisgekomen. Ze zou me mee naar de stad nemen. Maar had haar de hele ochtend niet gezien. Ik wist niet echt wat te doen omdat de broer naar zijn werk was en Malia ook weg was en ik weer alleen in het huis achterbleef. Een andere broer kwam met zijn kinderen ’s ochtends aan vanaf één van de andere eilanden van Tonga. Maar die waren ook weggegaan. De stad in. Dus toen zat ik weer in mijn eentje. Niet wetend wat te doen omdat ik niet de weg weet. Er rijden jammer genoeg sinds november ook geen bussen meer naar de stad. Lopen naar de stad doen ze hier allemaal niet, maar denk wel dat ik het ga doen. Het is volgens mij een half uur. Nu nemen ze elke keer een taxi, maar die zijn sinds november duur geworden. Alles trouwens jammer genoeg. Maar misschien rijden vanaf februari de bussen weer.

Sione, de broer van Malia die met zijn kinderen ’s ochtends aankwam, was aardig en heeft veel met mij gepraat. Hij heeft me ook mee genomen bij het doen van boodschappen. Maar omdat ze geen auto hebben zijn ze allemaal heel afhankelijk van anderen. Dus reden we met iemand anders mee. Hij kocht echt van alles van kraampjes aan de kant van de weg: grote trossen bananen (zelfs nog met steel van de boom er nog aan), kokosnoten, papayas, komkommers, pele (een blad dat je kookt en dat smaakt als heel bittere spinazie, beetje tabaksmaak = wel aardig), zoete aardappel en nog veel meer. Het ging allemaal achter in de achterbak, die niet meer dicht kon daarna. Sowieso was de auto een beetje brak, want de deur aan een kant van de auto was alleen nog maar staal of ijzer het had geen bekleding meer. ’s Avonds met Malia’s andere broer gegeten: pele met varken en zoete aardappel. ’s Middags mijn eerste corned beef gehad. Ziet er niet echt smakelijk uit. Lijkt net of je rauw vlees eet met alles er in gemalen inclusief botten. ’s Avonds kwam Malia mij ophalen om mee uit te gaan. Ze was blijkbaar de hele nacht en dag bij Henry geweest. Ze hadden ’s avonds blijkbaar wat gedronken en hij was buiten bewustzijn geraakt. En had de volgende dag erge buikpijn gekregen. Daarom was ze bij hem gebleven. Hij zei dat het waarschijnlijk kwam door het vliegtuigeten. Ik zei dat het kon, maar dat drinken en opblijven als je heel moe bent een jetlag hebt ook niet echt hielp.

Nou ben dus uitgegaan en was gezellig. Eerst naar een bar gegaan waar veel mensen waren, ook westerlingen. Het was duidelijk een hippe populaire bar. Maar ze vonden het te druk en daarom zijn we samen met de Amerikaanse nicht van Malia met man en dochter (denk ik) naar een andere bar gegaan. Met zijn allen in de auto gepropt en ik op schoot. Was inderdaad veel rustiger, maar was de enige blanke vrouw. Dus keken me wel aan. Opeens begonnen ze karaoke te zingen!! Ja Anke karaoke!!! Maar dan niet vals zoals in Nederland na een paar biertjes maar echt allemaal heel goed. Echt ongelofelijk. Het waren wel slome nummers, dus dat was wel jammer. Om 2.15 kwam de politie en moesten we meteen allemaal weg. Ze zetten mij bij het huis af, maar Malia ging met Henry mee en daar slapen. Ik heb dus nog geen een nacht met haar op de kamer geslapen. Ik hoop niet dat ze om mij wegblijft, maar dat zal wel niet.

Vanochtend werd ik wakker omdat ik uit mijn bed gebrand ben. Is weer relaxed dagje geweest. Heb een stukje gelopen om de omgeving te verkennen. Maar ben op een gegeven moment maar teruggekeerd omdat het te heet was.

Oh ja wat ik nog vergeten was te vertellen. Ik zei toch dat het qua kleding heel conservatief zou zijn hier. Nou dat valt echt allemaal heel erg mee. Ik wou dat ik mijn mooie hemdjes toch had meegenomen en niet had weggedaan omdat ik dacht dat ze te bloot waren. Malia en anderen dragen gewoon spagettibandjes en hemdjes met open ruggen.

Dat was allemaal eerder. Vandaag is het alweer maandag. Het internetcafe waar ik heen wilde was dicht vandaar. Gisteren (zondag) ben ik naar de kerk gegaan. Was erg leuk om te zien. Iedereen mooi aangekleed. De mannen in hon lange rokken en blouse of shirt er boven en soms ook een matje over die rok. De vrouwen met een rok en daarover een soort grasrokje of iets dergelijks. Ze zongen heel mooi net zoals ze in de boekjes zeiden. Deze zondag was een speciale dag voor studenten en scholieren. Daarom was er een feest erna. Ik was ook uitgenodigd. Er was heel veel eten en ik mocht mee eten. Ondertussen werden er toespraken gehouden over school en dergelijke.

Nou ik kan wel veel meer vertellen, maar vind het zielig voor jullie omdat jullie het allemaal moeten lezen. Het gaat hier trouwens allemaal heel langzaam en is soms best saai. Dan mis ik jullie allemaal. Het enige wat ze doen is slapen en eten, lijkt het. En ik wil soms toch wat anders. Maar ja als antropoloog moet je je aanpassen he. Ik moet wel echt wennen. En heb op het punt gestaan het vliegtuig weer terug te pakken. Maar moet door het dipje heen. Komt allemaal goed zeg ik dan. Nu heb ik gezelschap gekregen van twee jongens die neefjes zijn van Malia. Erg aardig en nu is het wat leuker. Ik heb ook een nieuw vriendinnetje van 5, Britney. Zij houdt me veel gezelschap. ALhoewel ze geen engels kan, is het toch leuk. Nu houdt ik op!

Tot snel weer spreeks!

Karlijn